Tijdens het opruimen stuik ik op iets wat ik schreef in 1991. Keurig uitgetypt. De enige zin die ik hieruit zou willen bewaren is: Woorden maken de dingen vaak erg rommelig. Dat vind ik een leuke zin. De rest kan worden weggegooid wat mij betreft. Maar omdat het tekstje zestien jaar lang geduldig heeft liggen wachten op publicatie, krijgt het een kans. (Ik heb trouwens helemaal nooit een relatie gehad met iemand uit Afghanistan.) Hupsakee.
"Ik heb eens een relatie gehad met een man uit Afghanistan. Hij sprak niet zo goed Nederlands en ik niet zo goed Arabisch. Eerst was dat geen probleem, ik bedoel, liefde is toch iets fysieks en lijkt zelfs soms makkelijker zonder woorden. Woorden maken de dingen vaak erg rommelig. Bovendien kan je nog opvallend veel duidelijk maken zonder enige tekst. We hielden dus van elkaar. Zonder ook maar een woord te spreken.
Maar toen begon ik ze te missen. Hij was echt wel dol op mij, maar het was een mij zonder woorden.
Ik wilde hem soms toeschreeuwen: 'Ik heb nog een kant die dol is op discussieren en argumenteren; dat is mijn woordkant!" Maar ik kon dat helemaal niet gebruiken, die woordkant, en het begon te voelen alsof er van mij gehouden werd om de verkeerde redenen. Omdat hij de helft van mij niet kende.
En toen, op een middag, we zaten te zwijgen aan de keukentafel, en ik keek naar hem en besefte dat ik zijn woordkant ook miste. Opeens leek de relatie helemaal onvolmaakt. Twee woordloze helften. De helft van een peer geplakt aan de helft van een appel. Ja, een zoete combinatie. Maar onmogelijk. Het werkt niet.
Ik heb het uitgemaakt. Dat kan je best duidelijk maken zonder woorden. Heel gemakkelijk zelfs. Hij was boos op me. In het Arabisch."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten