Sinds september doe ik aan biodanza. Wat kan mij dat schelen, hoor ik u denken. Terecht. Niet alles wat ik in mijn vrije tijd speel, doe of beoefen, hoef ik hier te publiceren. Een weblog is geen biechtstoel, tenslotte. Alsjeblieft niet, zeg.
Het rare is dat het me niet lukt om erover te schrijven. Over biodanza, bedoel ik. Ik kan een beetje verwoorden hoe het in zijn werk gaat, de praktische kant van de zaak, zeg maar. Maar ik kan nauwelijks verwoorden wat het met me doet. En dat is ronduit irritant.
Soms probeer ik te oefenen door het aan iemand te vertellen. Een geïnteresseerde vriendin, of zo. Ik brabbel wat en zij luistert welwillend. Ik zeg dat mijn energie stroomt en dat het verwart en dat het heel intiem is en dat het over liefde gaat en dat ik me soms heel verlegen voel daarbij en eenzaam ook, maar ook verbonden. 'Ja, ja', knikt de vriendin aarzelend, als ik ben uitgebrabbeld. 'Het is wel vaag', zegt ze dan. 'En niks voor mij. Maar wel fijn dat het jou zo goed doet. Wil je nog koffie?'
Dus daar begin ik niet meer aan.
Juist omdat het niet lukt, weet ik weer hoe belangrijk het voor me is om het leven om mij heen in taal te vatten. Om het te ontraadselen. Om er betekenis aan te geven. Om het te begrijpen. Om alle lagen van iets te doorgronden. Om het op de wereld te zetten. Het lucht te geven.
Maar biodanza ontglipt me. Is het eigenlijk niet prachtig dat iets mij zo weet te raken, dat ik het niet in woorden kan vatten? Onuitstaanbaar prachtig. Ik lijk wel verliefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten