Wij

De stilte deed me goed. Ik schreef veel. Ik had invallen en ideeën. Heerlijk was het. Het was net alsof de schrijver-in-mij rustig had zitten wachten, tot ik eindelijk, eindelijk, eindelijk weer eens stil zou zijn. Het blijkt een trouwe metgezel te zijn die niet zo hard praat en met weinig genoegen neemt - die schrijver-in-mij. Maar die verrassend veel te vertellen heeft, als ik maar luister. Als ik mijn grote snater maar eens hou. Als, dan.

En nu? O, ik leid zo'n interessant, lawaaierig leven. Tjonge.

Ik ren naar Albert Heijn.
Ik maak offertes.
Ik neem de telefoon op.
Ik email.
Ik ga naar de sportschool.
Ik reserveer kaartjes voor het Muziektheater.
Ik geef cursussen.
Ik eet met vriendinnen.
Ik klets met mijn kinderen.
Ik blog. Ik. Ik. Ik. Ik. Ik. Ik.

Behalve 's ochtends tussen 9 -11. Dan is het tegenwoordig stil. Ik zit, doe muziek aan, hou mijn vingers boven het toetsenbord - en heel heel zachtjes, zachtjes komt het.
De schrijver-in-mij fluistert. Ik luister. En ik tik. De schrijver neemt de tijd, waardoor mijn ochtenden heel lang lijken.

Ik ben trots dat het ons lukt. En ik hoop dat het langzamerhand tot een gewoonte zal inslijten. Want een beter begin van de dag kan ik ons niet wensen.