Biodanzales. Thema: de essentie van mens-zijn. Taal. De kunst van het creëren. Chaos en creatie. Dat chaos nodig is om tot iets nieuws te komen. Het is waar. Het is walgelijk, onverdraaglijk waar.
Want hoe lang durven we op brokstukken te zitten, temidden van geklieder of rafelige eindjes? Chaos is op zijn zachtst gezegd onprettig. Het is plakkerig. Onoverzichtelijk. En viezig. Modder tussen je tenen. Zweet. Het stinkt. Het is ondoorzichtig. Je weet niet waar het toe leidt. Het is vaag. Niet te doen.
Schrijven: de zinnen laten spreken, gewoon maar woord voor woord laten komen, en dan aan het eind van de dag de opwelling bedwingen om de boel op te ruimen. Aan te harken. Of uit te leggen - dat is ook een vorm van opruimen.
Dus, mijn opdracht is om vage rommel te durven schrijven, dat te laten staan en het niet te kunnen verantwoorden. Later teruglezen en kijken wat het is. Alsnog weggooien. Er iets uitvissen. Of er iets anders van maken.
En zo voort. En zo voort. Het is niet vrijblijvend, chaos. En er is moed voor nodig. En zo voort. En zo voort. Jezelf een schouderklopje geven, helpt. En zo voort. En zo voort. Erover schrijven ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten