Jongste zoon M werd deze week veertien jaar. Het was anders dit jaar. Hij wist niet wat hij wilde eten. Hij wist geen cadeau te bedenken dat hij graag wilde hebben. Hij wist niet wie hij wilde uitnodigen. Hij wilde er eigenlijk niets van weten.
Als moeder kan je het niet helpen. Als je kinderen jarig zijn, denk je aan de dag dat ze ter wereld kwamen. En tot nu toe vond M het ook altijd leuk om dat verhaal te horen. Hoe snel hij eruit floepte. Als een kogel, werkelijk, schoot hij naar buiten. Hij had er zin in. Hoe vader A onder het vruchtwater gespoten werd. Hoe mooi iedereen hem vond. Wat een wonder hij was.
Zijn verjaardag? Natuurlijk aten we zijn favoriete citroenpasta. En natuurlijk gaven we hem boxjes voor zijn Ipod. En natuurlijk vertelden we hem zijn geboorteverhaal. Maar het was anders. Het was... hoe zal ik het zeggen? Ja, het was ontzettend veertien. Dat was het.
1 opmerking:
O, Jeanet,wat een herkenbaar verhaal! Mijn jongste dochter is ook veertien, maar ze denkt dat ze zestien is...één ding stelt me tot nu toe gerust: Zonder slingers voelt ze zich niet jarig. pffff.
Geplaatst door: Ien | 21-6-07 om 17:55
Een reactie posten