Wat benijd ik N. die iedere ochtend opstaat en dan eerst een half uur mediteert, voordat ze aan haar dag begint. Of J., een andere vriendin, die altijd jogt in de vroege, vroege ochtend als haar gezin nog in diepe rust verkeert. 'Het is alsof de vogeltjes een prive-concert geven', zegt ze lyrisch.
En ik zie groen van jaloezie. Want ik heb die discipline niet. Of beter, ik heb die discipline heus wel, maar niet voor 9 uur 's ochtends.
En dat komt door de tussentijd. Die wil ik voor geen goud missen. Want dan gebeurt het. De tussentijd is de tijd tussen slapen en wakker-zijn. Het is de tijd van het ontwaken, van het bijna hier zijn en ook nog daar zijn, van het-nog-net-niet, daar waar droom en werkelijkheid bij elkaar komen. Daar waar de nacht zich mengt met de dag in een wonderlijke cocktail, waarin alles mogelijk is.
Een voorbeeld. Vanochtend. Ik word wakker. Ik ben op een feest. Gijs Scholten van Aschat is er ook. Hij flirt met me. Het ene complimentje na de andere geestige opmerking vuurt hij op me af. Ik flirt terug, alsof mijn leven er van af hangt. In het normale leven ben ik daar veel te verlegen voor. Maar nu? Geen probleem. Dan hoor ik in huis zoon A. de wc doortrekken. De dag nadert, dit kan niet doorgaan. En dat zeg ik Gijs ook. Hij neemt afscheid: 'Als ik vanavond op de planken sta, speel ik voor jou.' Ik word wakker met een duizelingwekkend gevoel, dat nu al de hele dag bij me is.
Zo. Nu weten jullie wat jullie missen. Jullie renners, die in alle vroegte langs de straat sjokken en luisteren naar dat verplichte vogelconcert. Jullie mediteerders, die slaapdronken op je kussentjes plaatsnemen. Jullie missen die gouden tussentijd. Pure inspiratie. Zonder rugpijn. Zonder blessures. Zonder hollen. Zonder stilstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten