Rare sensatie. Oudste zoon A is dit weblog aan het lezen -ik zit tegenover hem aan de vakantie-keukentafel- en hij grinnikt af en toe hardop. Hij vraagt me wanneer er nu eens een echt boek van mijn hand verschijnt en ik hoor mezelf antwoorden dat mijn weblog wel eens zou kunnen resulteren in een boek of nee, beter, dat het misschien al het begin van een boek is, en dat je als lezer mag meegenieten van de ontstaangeschiedenis.
Rare sensatie, omdat het antwoord voor me uit vliegt, en ik er zelf langzaam achteraan hobbel. Net alsof het niet uit mezelf komt. Ik bedenk graag dingen in antwoord op vragen van anderen. Alsof ik in samenspraak pas in vorm ben. Makkelijk, dacht ik vroeger. Het is beter om in alle eenzaamheid op een zolderkamer meesterwerken uit te broeden. Nu oordeel ik niet meer zo snel. Ik constateer. Er zijn meerdere wegen naar Rome.
Zoon A. grinnikt alweer. Ik weet niet wat zijn gegrinnik betekent. Ik vraag het ook maar niet. Ik heb genoeg stof in de tussentijd. Er zijn meerdere wegen naar een boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten