Hij staat er nog. Hij zweeft niet boven de bomen. Hij is niet verdwenen. Nee, de Kip Kemphaan gedraagt zich vooralsnog als een trouw beestje. De oldtimer caravan staat sinds gisteren bij mijn vakantiehuisje, en alles is anders. Het bos is anders. De lucht is anders. Ik zelf ben de draad kwijt. Af en toe gluur ik vanuit het huisje, en dan ben ik steeds verbaasd dat het ding er nog staat. Oldtimer. Net als ik. Bouwjaar 1962. Met originele details, zo stond het wervend in de advertentie op Marktplaats.
Ik heb mezelf moedwillig een kater gedronken gisterenavond. Wat moest ik anders doen om de herinneringen die me van alle kanten beslopen, te bezweren? Dat ik in een oud fotoalbum was terechtgekomen, dat was nog tot daar aan toe. Maar dit fotoalbum leek wel tot leven te komen, herinneringen die ik allang begraven had, kronkelden zich weer omhoog als oude bleke maden uit een graftombe.
Ik doe een middagdutje met papa, om de Zuid-Franse hitte te ontvluchten. Daar zit de jerrycan. Toch? Hier slaapt mama. Toen zat daar een gordijn. Hier, onder de banken, heeft mama een voorraad verstopt van blikken soep, potten pindakaas en knakworstjes. Een boekenplankje met Wiplala van Annie M.G.Schmidt. Zie je wel. Een gebloemde slaapzak. Een blauwe zwembroek met witte visjes. Gasfles. De drank veegt alle herinneringen op een steeds overzichtelijker wordende hoop.
's Nachts spat de overzichtelijke hoop uiteen in duizenden kleine splinters. Fragmenten van beeld, kleur en geur. En dat allemaal omdat ik die kleine vertrouwde Kip Kemphaan weer was binnengestapt. De wereld van mijn kindertijd.
Kijk! Wat heeft de Kip Kemphaan een schattige gordijntjes. Het geel doet pijn aan mijn ogen. Dat heb je soms met originele details.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten