Keukentafel

Gisteren bij J en Th., bevriend echtpaar - generatie ouder. Hij heeft kanker, rotziekte. Wij zijn bezorgd. Hij heeft chemotherapie, zij nodigt ons uit aan haar keukentafel. Zij gooit wat lekkere kant-en-klare-Albert-Heijn-hapjes op tafel, schenkt ons wijn in en gaat snel weer zitten.

Je gaat niet naast de keukentafel staan, dat is onzin. Of eromheen lopen. Of erlangs redderen met pannen. Nee. Een keukentafel is minstens om aan te zitten. En op een beetje keukentafel kan je leunen. Bouwen.

We vragen hoe het gaat. We zien hoe het gaat. Het is fijn om daar in die keuken wijn te drinken. Om alleen maar even daar te zijn. Een keukentafel is er om te lachen, te eten, elkaar aan te kijken, in de rede te vallen, het met elkaar eens te zijn of niet, elkaar vragen te stellen, kennis te maken, kennis te delen. En dat doen we dan ook.

Na een uurtje gaan we weer. In de auto begin ik tegen man te oreren: Begint niet alle goede communicatie aan de keukentafel? Is een keukentafel eigenlijk niets anders dan de huiselijke versie van, laten we zeggen, de tweede kamer, of het cafe, de markt, het weblog of second life en het internetforum? Waar zouden we zijn zonder keukentafel? Het is de witte wijn. Uitkijken, ik word wat overdreven lyrisch.

Ik laat het een nachtje rusten. Dat is beter voor iedereen. Maar 's ochtends, zonder witte wijn, schiet het onderwerp me weer te binnen. En dus daarom dit stukje. Voor J. en Th. en hun warme keukentafel.