Ik wil het hebben over
de zaterdagmiddagmatinee.
Liza Ferschtman trekt met haar viool
lange draden vanuit het donkere
tropische regenwoud van mijn ingewanden
dwars door het dak van het Concertgebouw
naar de strakblauwe hemel, terug via onmetelijke
sneeuw- en ijsvlaktes naar zware, zwarte boerenakkers.
Rust. En dan flitst het weer een andere route
langs diezelfde punten. Vlijmscherpe draden
van schoonheid, zo dun en sterk als de e-snaar zelf.
Op tv zag ik laatst een vrouw praten over haar bde.
Haar bijna-dood-ervaring.
Zij wist nu wat de bron was van alle religie,
ze had liefde gevoeld en rust.
En dit alles in een tijdloos bewustzijn.
Ze zei het zonder een spoortje ironie.
Dat is het! Dat! Ja! Ja! Precies!
Ferschtmann speelt een sequenza van Berio.
Ik klink daarmee als een kenner.
Dat ben ik niet. Alhoewel?
Sinds 3 november 2007 weet ik weer een klein beetje meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten