De bergtop Punta Bagna (2737 meter!) was zo gastvrij om mij en andere wintersporters te ontvangen, afgelopen week. Ik heb er veel tijd doorgebracht. Dikke kleren, ingevette neus, kop in de zon. Ik had voor de vorm een boek op schoot, nam slokjes warme koffie en staarde intussen naar die bergtoppen in de verte. Uitzicht.
Het was alsof mijn ogen zich eraan laafden. Stadse ogen die zich vol lieten lopen met uitzicht, uitzicht en nog eens uitzicht. Gulzige ogen, die met de dag blauwer en voller en dieper werden. Daarvoor hoefde ik niet in de spiegel te kijken, dat kon ik voelen. En nu in Amsterdam, met slechts overburen in mijn smalle straat? Ik kijk dwars door de huizen en de mensen heen. De stad beperkt me niet. Ik heb een horizon waar ik weer een tijdje op kan teren.
Genereus van zo'n berg, he?
Merci, Punta Bagna. Thanks. Grazie. Danke. Bedankt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten