Tijdens het fietstochtje naar mijn wekelijkse biodanza-avond gebeurt het, ik verander langzaam in een verlegen persoon. Ik kom schuchter de les binnen, ik gedraag me als een kluns tegenover andere dansers en ik sta met mijn mond vol tanden bij de docent.
Heel anders dan de rest van de week. En toch ga ik iedere dinsdag terug. Verlegen en al.
Vroeger was ik verschrikkelijk verlegen. Het bezoek een hand geven, dat vond ik een regelrechte ramp. Met een knalrood hoofd mompelde ik mijn naam richting mijn voeten. De telefoon was ook erg. Ik dreunde mechanisch het standaardzinnetje: Hallo, u spreekt met JvO, met wie spreek ik? Wat was ik bang voor de mens aan de andere kant van de lijn.
Hoewel? Is verlegenheid hetzelfde als angst? Ik geloof het niet, bij nader inzien. Angst is een emotie, verlegenheid lijkt eerder een onderdeel van iemands karakter. Verlegenheid heeft bovendien altijd te maken met een ander, het bekruipt je nooit als je alleen bent.
Tijdens het dansen heb ik dan ook regelmatig kleine hevige aanvalletjes van intense verlegenheid, die ik langzamerhand ben gaan koesteren. Want waar in deze snelle wereld kan je nou je verlegenheid oefenen? Verlegenheid is langzaam, verlegenheid is inefficiënt, verlegenheid is a-sociaal. Niet bepaald een eigenschap om mee voor de dag te komen. Maar ja, zo is het af en toe. Het contact tussen mensen is inderdaad soms stroef, onhandig en inefficiënt.
Nu ik dat meer durf toe te laten in mijn dagelijks leven, merk ik dat de verlegenheid een enorme kracht in zich herbergt. Het kan een sleutel zijn naar creativiteit. Vanuit onhandigheid tussen twee mensen kan van alles ontstaan. Het ongemak al bij voorbaat overschreeuwen of onder het tapijt moffelen is jammer, want het geeft de subtiele charme van de verlegenheid geen kans.
Bovendien heb ik inmiddels geleerd dat mijn kinderlijke onhandigheid ook altijd weer overgaat. Sta ik het ene moment intens verlegen met een ander te dansen, het volgende moment ben ik volwassen en brutaal. Dromerig. Mannelijk. Vloeibaar. Extravert. Vrouwelijk. Vrolijk. Levenslustig. Eenzaam. Introvert.
Verlegenheid hoort gewoon bij het oneindige spectrum van menselijke mogelijkheden. Ik ben blij dat de verlegenheid terug is in mijn volwassen leven. Hoe klunzig ook, uiteindelijk maakt het me een rijker mens.
http://jeanetvanomme.blogspot.com/2008/01/geheim.html
http://jeanetvanomme.blogspot.com/2008/02/geheim-2.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten