Deze twee keukenprinsessen ontmoette ik in het badplaatsje Krabi in Zuid-Thailand. De rechtervrouw (met petje en groene schort) sprak nauwelijks Engels, maar dat was geen enkele belemmering om toch te communiceren. Ze vertelde me dat ze een zoon had van 19, die na een brommerongeluk in coma had gelegen. Ze beeldde uit hoe haar moederhart toen tekeer ging. Dat deed ze zo expressief dat we beiden dubbel lagen van het lachen, ondanks het trieste verhaal.
Zij bleef gewoon Thais praten, soms spraken we Engels, en meestal gebruikten we onze handen en voeten. Onze vrouwelijke intuïtie deed de rest. We begrepen elkaar feilloos, al duurde het soms even voordat het muntje viel - en daar moesten we dan weer heel hard om lachen.
We giechelden ook zomaar, om niets, zoals eigenlijk alleen vrouwen dat kunnen. Elkaar aankijken was al genoeg. En we hebben gehuild. Eventjes, toen ik wegging. Ze duwde me een zakje zelfgemaakte snacks in de hand. Plakkerige zoete roze rijst in een bananenblad. Ik kreeg prompt tranen in de ogen en zij ook. Terwijl ik niet zo'n huilerig type ben en zij misschien ook niet.
Met Thaise mannen had ik niks. Ze doen voornamelijk gewichtig - achter het stuur, het loket of de bali. Zoals zoveel mannen in zoveel culturen.
Maar de Thaise vrouwen hebben mijn hart gestolen. Ze werken hard, rijden stoer en elegant rond op hun grote brommers waarop hun hele huishouden gemonteerd zit, met kinderen, etenswaren en het liefst ook nog een paar enorme dozen. Ze gedragen zich misschien onderdanig, maar dat is slechts een laagje aan de buitenkant, een gedragsvorm waar makkelijk door heen te prikken is.
Masseren kan de Thaise vrouw trouwens ook als de beste. Wow. Daarover volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten