Aan de slag

Tijdens de afgelopen week hebben vier mensen onafhankelijk van elkaar aan mij gevraagd: 'En wanneer ga jij die roman nou eens publiceren?'

Hoe bedoel je? Welke roman? Er is helemaal geen roman. Een roman is gedoe. Veel woorden, veel papier, veel personages en dan ook nog zoiets als plot. Poeh. Ik heb toch mijn weblog? Maar daar namen de vier geen genoegen mee. Nee, met dat weblog leidde ik me alleen maar af van het echte werk. Ik moest nu aan de slag. Kom op, zeg.

Het vervelende was dat ik gevleid was. Het was bemoedigend om te horen dat er in mijn schrijverschap werd geloofd. En nu zit ik prompt in een diepe schrijfimpasse. Die roman is verder weg dan ooit (als hij er al was). En van schrik schrijf ik ook niets meer in mijn weblog. Waar ijdelheid je niet al brengt.

Wat me vooral dwars zit is dat ik dit weblog niet met hand en tand verdedigde. Ik liet het gebeuren dat vier mensen zomaar mijn weblog opzij schoven. Terwijl ik er zoveel van hou! Ik zou bijna mijn excuses willen aanbieden. Aan mijn weblog. Maar vooral aan mezelf - als weblog-schrijver.

Want waarom hadden die vier zo'n zin in een roman van mij gekregen? Wat had hun leeslust opgewekt? Mijn stukjes. En waar vonden ze die stukjes? Juist ja, op dit weblog.

Dus bij deze is het gewoon een volwassen literair genre: het weblog. Sommigen schrijven een roman. Anderen een reeks gedichten. En ik schrijf weblog. Zo.