Vroeger deed ik het expres. In bed boeken lezen die me aan het huilen maakten. Schoolidyllen van Top Naeff, bijvoorbeeld, Telkens weer rouwde ik tranen met tuiten om de dood van klasgenootje Jet, terwijl ik allang wist dat ze zou sterven. Als ik vandaag de dag zomaar wat voor me uit wil sniffen, kijk ik naar Notting Hill, de sentimentele feelgoodmovie met Hugh Grant en Julia Roberts. Voor een voluit, hartstochtelijk potje grienen kies ik echter steevast Titanic. Overstroming verzekerd.
Maar sinds 5 november heb ik geen boek of film meer nodig. De werkelijkheid voldoet.
Ik heb nu de overwinningsspeech van Barack Obama. Zonder overdreven gevoel van triomf, zonder enige arrogantie, zonder een greintje patriarchaal gedrag maar ook zonder schroom of valse bescheidenheid staat hij daar. En ik geloof hem. En hij raakt de wereld.
... our stories are singular, but our destiny is shared ....
Boehoe. Ik huil. Ik ruk de haren uit mijn hoofd. Ik brul. Dit is vreselijk. Nou vooruit, nog één keertje dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten