Arme Erika

Erika Terpstra is veertig kilo afgevallen. Ze verkondigt het juichend op de televisie. En in een boek. Iedereen is trots op haar. O, o, o, wat knap van die Erika, toch.

Ik heb met haar te doen. Want Erika heeft namelijk de afgelopen zes maanden uit 'zakjes' gegeten, die echt best wel heel lekker waren. Verder heeft ze alleen sla, tomaten en rauwe paprika gegeten. Ook best wel heel lekker. Nee, hoor, dat dieet was goed te doen.

Uit zakjes eten? Dat is geen dieet. Dat is een regime. En ik durf te wedden dat Erika niet in dat regime blijft zitten. Het lukt haar niet om de rest van haar leven uit zakjes te eten. Natuurlijk lukt dat haar niet! Dat is niet omdat ze geen wilskracht heeft, maar omdat ieder normaal mens wel eens verlangt naar vers brood met oude kaas, een bord boerenkool, een dampende preitaart, een krakend speculaasje of een dropje.

Ieder normaal mens verlangt naar vrijheid. Niet naar een regime.We willen zelf bepalen wat we in ons mond stoppen en wanneer.

Domme Erika. Nu weet iedereen dat ze is afgevallen. En we weten ook bijna zeker dat de kilo's er weer gaan aankomen. Ik heb medelijden. Heb ik altijd met dikke vrouwen die hun frustratie zo hard van de daken schreeuwen. Hun geschreeuw doet me echt pijn. Hanneke Groenteman vind ik ook zo sneu, met haar maagband, en haar boeken over eten. Oprah Winfrey zaagt er ook maar over door. Zulke leuke vrouwen en dan zo zeiken over lichaamsgewicht. En daar dan ook nog de halve wereld bij betrekken. Of half Nederland. Hou toch op! Ik wil het niet meer horen.

Waarom ben ik zo betrokken? Dat komt natuurlijk omdat ik zelf best wel volslank ben, al moet ik constateren dat Erika Terpstra nu -in afgevallen staat- nog steeds dikker oogt dan ik. Ik zou ook geen veertig kilo moeten kwijtraken, want dan was er weinig van me over. Ik zou er uitzien als een doorgeschoten anorexia-patient. Dus 'volslank' is een relatief begrip.

Affijn, één keer een half jaar dieten was voor mij voldoende om voorgoed te weten dat dat niet mijn weg is. Ik had dat hele halve jaar honger, wat de diëtiste tot mijn frustratie nooit geloofde. Ik hoefde gelukkig niet uit zakjes te eten, maar ik mocht helemaal geen brood en at onnoemelijk hoge bergen gekookte witte vis en sperziebonen.

Ja, ik viel af. Ja, ik was blij. Maar... ik kwam geleidelijk weer aan, zit nu weer op mijn oude gewicht en ben eigenlijk nog steeds blij. De weegschaal staat sindsdien stabiel. Iets te hoog naar mijn zin, maar stabiel. Kennelijk past dit gewicht bij me. Sindsdien weet ik dat 'gewicht' niet gelukkig maakt. Echt niet.

Alle dieetgoeroes zijn leugenaars. Ze schotelen iets voor, wat niet is vol te houden. En die dikkerds maar denken dat ze geen doorzettingsvermogen of wilskracht hebben. En dat ze een leuker, aantrekkelijker, gelukkiger leven hebben zonder die extra kilo's. En dat is niet waar. Het is onzin! Daar wilde ik, geloof ik, naar toe met dit verhaal.