Sint van Veen

Ik ben een slechte moeder.

Ik vier namelijk geen Sinterklaas met mijn gezin. Natuurlijk vroeger wel, en vol enthousiasme, van zingen voor de schoorsteen, tot grote surprises en lekkere gedichten. Maar mijn kinderen willen niet meer. Ze vinden het 'gedoe'. Ze steigeren.

Hoeveel ik ook van het Sinterklaasfeest houd, ik ga niet tegen de klippen op, in mijn eentje de kar vol cadeautjes trekken. Nee, dat vertik ik. Dus bij ons geen Sinterklaas. De afgelopen jaren hebben we nog een rare mengeling gevierd van Sint en Kerst. Maar surprises onder de kerstboom? Mwah. Het was geen succes.

Dat ik geen Sinterklaas vier, is tot daar aan toe. Maar je gezin vervolgens op 5 december meeslepen naar Herman van Veen, dat schijnt wel het toppunt van slechtheid te zijn. Het stuitte op nogal wat weerstand in mijn omgeving.

Naar Herman van Veen?!
Ja.
Nee!!
Jawel.
Die druiloor?!!
Ik hield vrolijk vol en we gingen.

Eigenlijk vind ik dat Herman van Veen bij je opvoeding hoort, zoals sporten, een muziekinstrument bespelen, auto leren rijden, boeken lezen, een vreemde taal leren en wiskunde. Je hoeft hem niet leuk te vinden (je hoeft zeker niet zoveel van hem te houden, zoals ik deed als zestienjarige), je mag hem zelfs verafschuwen, maar hij hoort erbij.

Na afloop dralen we wat voor Carré.
Ik vraag: En, hoe vonden jullie het?
Oudste zoon, mijmerend: Ik vond hem goed, maar hij is wel heel tevreden met zichzelf.
Jongste zoon, vanonder zijn capuchon: Hij lijkt wel een beetje op Sinterklaas, eigenlijk.

Herman van Veen en Sinterklaas: even zelfvoldaan, even magisch, even onbegrijpelijk, even sprookjesachtig, evenveel theater, even authentiek, alles nep, zelfde stem, beiden even Nederlands als drop, pindakaas, de Elfstedentocht en de Keukenhof.

Ach, wat nou, slechte moeder?!