De eerste werkdag in januari. Jongens naar school. Man naar werk. Een katerig gevoel besluipt me na een kleurrijke, volle en onstuimige kerstvakantie.
Ik blader nog even in de ochtendkrant en zie prachtige plaatjes van schaatsers op de Kinderdijk en ijszeilers op een bevroren Gouwzee. Iedereen heeft zaterdag 3 januari geschaatst, zo lijkt het wel. Behalve ik.
De kater heeft me nu volledig in de klauwen. Ik heb namelijk mijn hele oudejaarsdag besteed aan het scherp krijgen van mijn schaatsen - in een jungle van enthousiastelingen, die allemaal tegelijkertijd dezelfde winkel bestormden. Verkleumd van de kou kwam ik thuis.
Maar geschaatst heb ik niet. Ik vertrouwde het ijs niet. In mijn achtertuin leek het te dooien. En mijn familie was totaal niet te porren voor een avontuur. Waarom wist heel Nederland de juiste ijsbaan te vinden, en ik niet?
En nu zit ik hier in een leeggelopen huis met mijn vlijmscherpe schaatsen. Een soort lege-nest-syndroom overvalt me. Wat een nutteloos gedoe.
Gedver! Gauw! Aan de slag! Januari!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten