Gisteren geschaatst. Prachtig ijs. Gele rietkragen. Koek en zopie. Rooie wangen. Precies wat ik wilde.
Alleen het schaatsen ging vreselijk slecht. Waar was mijn techniek van weleer? Schaatstocht afgesloten met een meesterlijke val. Uitslag: linkerpols gebroken. Dat is pijnlijk. Een understatement van jewelste, maar ik weet niet hoe ik die pijn moet beschrijven zonder het onmiddellijk op een vloeken te zetten.
Ik zoek een reden: had ik dit verdiend? Was het nodig? Moet ik hier iets van leren? Ik zoek naar plot, naar oorzaak en gevolg. Maar helaas, onze levens zijn saaie plotloze verhalen, en toen was het ijs glad, en toen viel ik, en toen huilde ik van de pijn. En toen werd ik omringd door artsen, aio's en assistenten. De meesten leken niet veel ouder dan oudste zoon.
En nu slik ik pijnstillers en schuifel door het huis met een onhandig blok beton aan mijn arm. Einde verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten