Het is vast een vorm van verwerking om 's nachts te dromen van je eigen geraamte. Wow, dit zijn mooie, sterke botten, die mij overeind houden. Die mij dragen. Wit. Goed gevormd. Passend. Ik ben er lyrisch over.
Dan word ik wakker. Boem. Pijn. Gepruts. Gips.
Maar een restje nachtelijke lyriek blijft hangen. En ik verbeeld me dat dat de genezing ten goede komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten