Maar ook:
TD die belt om te vragen hoe het gaat. En vervolgens is daar een intens gesprek over moederschap, Rothko in Londen, zonen en schrijven, zomaar op de dinsdagochtend;
AMP die langskomt met een mandje blauwe druifjes;
JdeB die aanbiedt om morgen mee te gaan naar de gipswisseling in het ziekenhuis;
XP, een buurtgenoot, die ook rondscharrelt met een gebroken pols en met wie ik nu een soort lotgenotencontact heb in het plaatselijke cafe;
en natuurlijk manlief die mij iedere dag helpt bij het douchen en aankleden.
Ik begin dus weer een beetje oog te krijgen voor het goede om me heen. Wanneer krijg ik ook zin om weer eens over iets anders te schrijven?
Ben ik een gebroken pols? Of heb ik een gebroken pols?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten