MEISJES VAN VERMEER
Zij leest al eeuwen dezelfde brief,
van haar voorgoed verdwenen lief
holle woorden, lege zinnen
het verlangen knaagt van binnen
Hollands licht; het open raam
alleen - niet eenzaam
Mooie meisjes van Vermeer
In verf en doek gevangen
Eeuwen slijten het verdriet
Maar heimwee niet, maar heimwee niet
Hoor haar piano zwijgen
klanken die de tijd ontstijgen
liedjes dwars door schilderslinnen
zo komt het verlangen binnen
tegenlicht; het open raam
aleen - niet eenzaam
Mooie meisjes van Vermeer
In verf en doek gevangen
Eeuwen slijten het verdriet
Maar heimwee niet, maar heimwee niet
Hé ijdeltuit, die wikt en weegt
ik weet precies wat jou beweegt
je parels, je spiegel, je lach
je schrijft aan je lief dat je wacht
en altijd dat licht en dat open raam
alleen - niet eenzaam
Mooie meisjes van Vermeer
In verf en doek gevangen
Eeuwen slijten het verdriet
Maar heimwee niet, maar heimwee niet
jvo 2002
Geen opmerkingen:
Een reactie posten