Ik surf langs Buuv.nl en stuit op dit stukje. Het begint eenvoudig (over een naar incident in een skilift in Noorwegen) en eindigt ingewikkeld (over empirisme en rationalisme en de kunst van het kijken).
Buuv laat de lezer vervolgens eenzaam bungelend achter (wel passend in dit geval), want uiteindelijk willen we gewoon weten of het meisje dat uit de skilift gleed het wel of niet overleefde. Dat is niet omdat we nou zo vreselijk sensatiebelust zijn, maar omdat verhalen zo werken. Maar die afloop krijgen we niet van haar. Buuv slaat een andere weg in, ze gaat aan het filosoferen.
En daar hangen we dan. In deze toestand kan ik me maar moeilijk concentreren op filosofie. Eerst wil ik weten hoe het afloopt. (Of horen dat de schrijver dat ook niet weet, dat kan natuurlijk ook.) We willen wel even bungelen, maar niet te lang - en alleen ten dienste van een plot. Pas dan kunnen we meedenken over de kunst van het schrijven, kijken of filosoferen.
Of is dit mijn eigen beperking, die ik nu verhef tot algemeen geldende literaire wet?
En dit leidde trouwens als vanzelf bij mij tot Ijspret (20).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten