De film Mammoth gaat over heel veel: over de aarde, globalisering, zorg, moederschap, werk. Het gaat ook over gemis. Verlangen. Vastzitten in een economisch systeem. Bij iemand willen horen. Opportunisme. Geestelijke armoede. Materiële armoede.
Het is een rijke film, die veel aan de kaak stelt. Dat aan de kaak stellen, lijkt belangrijker dan de spannende verhaallijn of het uitdiepen van personages. Het is een parabel, waarin de personages worden ingezet om een idee te illustreren.
Dat is een duidelijke keuze. We zijn het alleen niet meer gewend. We willen ons inleven. We willen de tijd vergeten. Maar dat gebeurt niet. Ieder personage illustreert als het ware een aspect van het moderne leven, anno 2009. Ieder personage blijft daardoor ook vlak. En dat is wat ongemakkelijk. Is dit nou wel of niet een goeie film?
Wat de personages allemaal gemeen hebben, is dat ze het stuk voor stuk zo verschrikkelijk goed bedoelen. Al ziet dat er soms belachelijk uit, die goede bedoelingen. Want o, wat zijn ze druk met zorgen voor de ander, met denken aan de ander, met het missen van de ander. O, wat proberen ze wanhopig de afstanden te overbruggen, door te vliegen, te bellen, te internetten, in taxi's te stappen.
De succesvolle New Yorkse chirurg Ellen werkt hard, maar mist haar dochter Jackie. Jackie, een innemende wijsneus van 7, hecht zich volkomen aan de Filippijnse aupair Gloria. Deze schat van een Gloria woont en werkt in New York, alleen maar om haar twee geinige Filippijnse zoontjes een beter leven te geven. En intussen verdwaalt papa Leo in Thailand, niet capabel om te dealen met het grote geld en ook niet met het kleine geld. Hij ontfermt zich over Cookie, die prostitueert om haar kindje te kunnen onderhouden. 's Avonds zingt ze haar baby in slaap.
Door de telefoon.
Uiteindelijk zijn ze geen van allen waar hun hart is, deze personages. Dat is een moralistisch thema. En toch is Mammoth geen moralistische film. Maar wel een goeie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten