Eigenlijk, dacht ik, kan het niet, zo'n sentimentele brief.
Dat vindt A. niet leuk. En de lezers misschien ook niet.
En ik zelf? Ach, ik wist het niet.
Maar A. slaat zijn grote armen om mij heen en zegt: 'Bedankt.'
Ik kijk een beetje ongelovig naar hem, en ik zie dat hij het meent.
Dan vraag ik: 'Niet te sentimenteel?'
Zegt A: 'Volgens mij is alles wat jij over mij schrijft, sentimenteel. Dat komt omdat ik je oudste kind ben.'
Ik kijk alweer een beetje ongelovig naar hem. Hij heeft gelijk. Maar... hoe weet hij dit?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten