Lieve A.

Wat heb ik je dit jaar zien groeien. En nu ben je zo groot dat je als vanzelf ons nest uitkukelt.

In oktober maak je met mede-scholieren een reis naar Zuid-Afrika. Zelden heb ik je zo enthousiast zien praten, eenmaal thuis. Je bevlogenheid raakt me diep. Dit is A. in zijn kern. Ik krijg een souvenir van je, een beeldje van vier mensen in een kring. 'Ons gezin', zeg je er veelbetekend bij. 'Ik ga deze keukentafel missen.'

31 oktober vieren we je achttiende verjaardag met een heerlijk rommelig familiediner, waar je rustig alle aandacht, cadeautjes en lieve woorden in ontvangst neemt. In het middelpunt staan, dat is een kunst die je heel natuurlijk beheerst. De leeftijd past bij je. En ik ben trots.

Ik weet nog dat je voor het eerst uit mijn beeld verdween: je was een jaar oud en kroop enthousiast de huiskamer uit, de keuken in. Nu rij je zelfstandig in een auto de straat uit. Ik wil je honderdduizend waarschuwingen meegeven, maar ik hou mijn mond.

En vorige week hesen we de vlag, met een schooltas erbij. Je eindexamen. Een belangrijk brevet, een papiertje dat toegang geeft tot de wereld. Je gaat je dromen achterna. Je droom om vrijwilligerswerk te gaan doen in Zuid-Afrika. Je droom om te reizen. Je droom om arts te worden.

Doe alles op die unieke A.-manier. En vertrouw erop dat je altijd aan onze keukentafel kunt aanschuiven. Die heeft zich namelijk intussen in jouw grote hart genesteld.

Vlieg! Lieve schat, vlieg.
Je moeder