Vandaag de Memorial Service van Michael Jackson. Veel galmende zwarte domineetoespraken. Veel kitsch. Veel smartlapperij.
Alleen het liedje Smile van zijn broer Jermaine Jackson klonk kwetsbaar en leek daardoor nog wel echt. Evenals de filmpjes van de jonge Michael en de Jackson Five, waarbij zijn enorme talent het doek afspatte. Maar ik miste dat heerlijke liedje Ben, waar ik vroeger zo graag bij wegzwijmelde. (En dat gaat over zijn relatie met een rat, maar dat wist ik gelukkig nog niet toen ik twaalf was.)
Ach, in wezen kan het me geen f#ck schelen dat MJ dood is. Ik had wel zin om een lekker potje te janken, maar ik voelde het niet. Deze vertoning van de maffiafamilie Jackson met hun potsierlijke witte handschoentjes raakte me niet. Jammer, hoor.
Dan Ben nog maar een keer. De karaoke-versie. Take it away.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten