Verlangen

Toen mijn kinderen heel klein waren, maakte ik wel eens stiekem lijstjes van de plaatsen waar ik heen zou reizen als het kon. Stiekem, omdat het zo raar leek om te verlangen naar de tijd dat ze ouder zouden zijn. Of, nog erger, er helemaal niet zouden zijn, oei. Ijsland. India. Zuid-Afrika. Reizen draait om de reiziger. De reiziger is op zoek naar een ervaring. Hij wil iets meemaken. Iets zien van de wereld. Suriname. Groenland. Schotland. Iets doen wat hij nog niet eerder deed. Ergens gaan waar hij niet eerder ging. Of juist naar dezelfde plek terug. Steeds weer terug. New York. Israel. Zijn wereldbeeld herzien. Verruimen. Mensen ontmoeten. Vreemde talen horen. Scholing halen. Erover schrijven. Ierland. Moskou. Kreta.

Mijn verlangen was groot. Mijn verlanglijstjes lang.


Een gezinsvakantie heeft niets met reizen te maken. Een gezinsvakantie draait om het clubje mensen dat zich 'gezin' noemt, waarbij het streven is om het alle gezinsleden naar de zin te maken. Maakt niet zoveel uit waarheen we gaan, als we maar bij elkaar zijn. En even ergens anders dan thuis. Ieder jaar sluiten we een zonnig compromis.

Nu ik waarschijnlijk een van mijn laatste gezinsvakanties ga beleven, neem ik me voor om met extra teugen te genieten van een overvolle auto met tomtom en stripboeken, een auto die binnen de kortste keren naar mannenzweet ruikt of Franse kaas en waar steevast Paul de Leeuw klinkt. Van een snurkende buurman, van een leeggelopen luchtbed, van jongens die het gevaar opzoeken ga ik genieten. En ook zeker van vette Franse kip, limonade met wespen, potjes rummikub in het vage licht van de olielamp, van dikke boeken, volle zwembaden, flauwe grappen, voorspelbare zonsondergangen en verbrande ruggen.

Ik ga genieten, dubbel en dwars! En of! Reken maar van yes!

Want straks, als mijn kinderen echt volwassen zijn en helemaal niet meer met mij op gezinsvakantie willen, dan verlang ik er vast en zeker naar terug. Wedden? Zo gaat dat namelijk altijd met mij en mijn verlanglijstjes.