„Ik volg de cadans van mijn handschrift en zoek naar de in letters gestolde, kwezelachtige wellust van het meisje dat ik ooit geweest moet zijn, het wicht dat op de drempel van haar adolescentie haar schriftuur even strak aantrok als de dunne lederen veters waarmee ze haar laarsjes dichtreeg – hoe ze het vlees van het woord in de baleinen van de zinsbouw dwong, tot haar eigen lijf vol striemen stond en ze naar uitbraak verlangde."
Met deze zin uit zijn roman Godenslaap won Erwin Mortier de prijs voor de beste Nederlandse zin van 2008.
Mooi. Terecht. Fijn.
Vanwege die rare prijs.
Maar vooral vanwege Godenslaap, dat overloopt van dit soort sappige zinnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten