Vijftig

Ik had afgelopen zaterdag een feestje. Van mijn oudste en beste vriendin. Beetje kinderlijk verschijnsel: 'beste vriendin'. Maar zo stellen wij elkaar altijd voor, aan derden. Omdat dat onze vriendschap kort en goed samenvat. Wij surfen op een onderstroom. Wij lijken totaal niet op elkaar. Wij zijn elkaar bijna wezensvreemd. En daarom, daarom juist, zijn we elkaars 'beste' vriendin.

Zij blijft. En ik ook. Wij worden samen oud. Dat is een hele geruststellende gedachte.

Ze werd vijftig. Vijftig worden is nogal wat. Het feestje had dan ook het karakter van een reünie. Het was leuk om allerlei mensen van vroeger weer te zien. Sommigen had ik misschien wel vijftien jaar niet gezien. Het raakte me. Ik werd sentimenteel. Mijn juichende stemming over onze vriendschap bubbelde over. Over de tijd, die we willen stilzetten en tevens willen vieren.

Waarom toch, bedacht ik me de volgende dag, moet ik daar zoveel wijn bij drinken? Ik geloof dat ik het zonder drank niet eens zou aan kunnen, zo'n feestje met zoveel gevoel en sentiment. Ik zou na een uurtje naar huis moeten, het zou me al snel teveel worden. De alcohol maakt er iets hanteerbaars van, van al dat bubbelende, bruisende en overkokende gevoel. Dankzij de wijn kon ik tot het einde blijven en dat wilde ik ook.

Ja, eigenlijk ben ik een soort André Hazes, die zijn gevoel ook kanaliseerde, met vooral veel bier en sentimenteel gezang. U kunt me boeken voor iedere verjaardag, maar bij voorkeur uw vijftigste. Ik zal liters wijn met u drinken en u van tijd tot tijd liederlijk toezingen. Ik zal met u lachen en dansen. Vroeger en nu en straks gooi ik samen op een mierenhoop, die we meestal 'tijd' noemen. Ik blijf tot het einde en als het moet breng ik u huilend naar huis.

Ik hou alleen niet van knakworst. 't Is maar dat u het weet.