Oude journalistiek (1)

Pauw & Witteman, maandagavond 23 november. Een van de gasten is Tofik Dibi, kamerlid namens GroenLinks, die met een manifest komt om het integratiedebat in Nederland nieuw leven in te blazen. Hij wil stoppen met reageren op Wilders en zijn discriminerende uitlatingen, maar een positief geluid laten horen van hoog opgeleide, goed geïntegreerde moslims (zoals hij zelf).

Een goed initiatief, van een jongen met overtuiging en een heldere blik.

Ondervraag hem. Ondersteun hem. Geef hem de kans om ons kijkers te inspireren. Wens hem succes. Maar nee, het enige wat er gebeurt, is dat het hele plan in mootjes wordt gehakt door opa Witteman.

'Het klinkt zo aardig, maar...'

En dan volgt de gebruikelijke provocerende manier van vragen stellen: het plan is naïef, het is gedoemd te mislukken, de angst haal je niet weg, je redt het niet, je valt Femke Halsema af. En dit alles met een ironisch glimlachje om de mond van de gastheren: kijk die kleine naïeve kut-Marokkaan nou eens spartelen met al zijn positiviteit.

Het aloude journalistieke spelletje is: Dwing de geïnterviewde in een hoek, kijk hoe hij zich eruit redt en als hij net op het droge is duw je hem weer onder met nog zo'n cynische vraag van je lijstje. Dat is dan leuke televisie en een goed interview. (Gelukkig zat daar ook actrice Anna Drijver, die Witteman fijntjes wees op zijn manier van doen. Dat het hier nou precies om gaat! Dat zo'n plan nou eens niet met negativiteit wordt benaderd. Dat was zeer moedig van haar.)

Is het tijd voor pensioen, meneer Witteman? Of, spannender, maar in uw ogen waarschijnlijk naiëf, is het tijd voor een nieuwe vorm van journalistiek? Een journalistiek die kritisch meedenkt en toch ondersteunt?