Woensdag (morgen!) vertrek ik vijf dagen uit mijn dagelijkse, gewone leven. Ik ga op stilteretraite. Een half jaar geleden bedacht ik dat ik dat wilde. Maar nu het zover is, heb ik er helemaal geen zin in.
Mijn kinderen voelen mijn twijfel en gebruiken die ruimte om me flink te plagen. Ze stellen vragen die ik mezelf ook stel. Zoveel geld betalen om stil te moeten zijn, dat is toch zonde? Mag je dan wel lezen? Niet? En muziek luisteren? Geen muziek?! En als je naar de wc moet, hoe maak je dat dan duidelijk? Of aan tafel, als je het zout wilt?
Ik weet het ook niet, jongens, zeg ik dan. Zondagavond ben ik thuis en dan zal ik er alles over vertellen.
En ik denk, misschien is het goed om je moeder iets te zien ondernemen waarvan ze zelf de uitkomst ook niet weet. Misschien ook niet.
Opvoeden is sowieso een riskante onderneming.
Praten ook.
Om van zwijgen nog maar te zwijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten