Een rillerige pasen

Koorts en televisie: wat een combinatie! Wow!

Ik zag bijvoorbeeld een uitvoering van The Mathew Passion, gespeeld door Engelse muzikanten in dikke truien. Ik wist niet dat ze Engels waren, maar door dat 'Mathew Passion' weer wel. Ik vond ze er trouwens ook heel Engels uitzien. Ze zongen prachtig, maar waarom die gebreide truien? Ik kon er geen artistiek concept achter bedenken. Ik piekerde me suf, maar erbarme dich, wohin, wohin?

Toen zag ik Oprah Winfrey praten over de menopauze. Met zo'n vrouw die er alles van wist, maar zelf nergens aan leed. Nog nooit een zweetaanval gehad, nog geen pukkeltje te bekennen. Plotseling verscheen deze steriele Amerikaanse vrouw in een dikke trui, waardoor ze opeens een stuk menselijker werd. Begon ik een concept te doorgronden?

Memories. Een man had het uitgemaakt met zijn liefje en uit frustratie een flesje parfum in de gracht gegooid. Van Anita Witzier moest hij toen iets nieuws kopen. Hij had daar zelf geen zin in, maar zij dwong hem een parfumerie in. 'Ik weet niet waar ze van houdt', piepte hij, alleszins redelijk, want hij had haar dertig jaar niet gezien. Het meisje van weleer was in de afgelopen dertig jaar gaan lijken op de zangeres zonder de naam, zij nam de parfum beduusd in ontvangst. De 'zangeres' droeg een trui, maar dat zag ik pas de volgende dag. Toen keek ik de herhaling. Niet een hele dikke, maar toch, ja, een trui.

Bij Dr. Phil zat een echtpaar. De vrouw lag 18 uur per dag in bed. Ze deed helemaal niets aan het huishouden en liet haar man alles opknappen. Ze gaf haar man daar ook nog eens de schuld van. Die deed alles, terwijl ze daar helemaal niet om vroeg. Voor straf liet Phil haar de studiovloer dweilen. Niemand droeg verder een trui. Dat was een teken. Wohin? Wohin?

De paus kortte zijn paastoespraak in, vanwege de stromende regen op het St. Pietersplein. Aardig van de paus. Hier sneeuwde het. Althans dat meende ik te zien vanuit mijn bed. Misschien was het de sneeuw in mijn hersenpan. Hoe het ook zij, dat van die dikke gebreide truien begreep ik nu veel beter. Ik zoek een gedicht over sneeuw.

En zo ging dat door, vier warme, rillerige paasdagen lang.