Zachte voetballers

Ja, ik ga een stukje over voetbal schrijven. Sorry, maar het moet. Ik weet niet meer na welke wedstrijd het was. Interesseert me ook niet, eigenlijk. Onze oranjemannen hadden in ieder geval weer gewonnen. Normaal hangen ze dan aan elkaar en trekken dan heel smerig hun eigen bezwete shirtje uit en dat van een ander aan, ze bespringen de coach en daarna elkaar en dat gaat een tijdje zo door. Niets om je over op te winden.

Maat wat gebeurde er nu? Plotseling renden ze als één man naar de tribune. Niet zozeer om hun vrouw te kussen of hun vader een hand te geven, nee om hun kinderen van de schoot van hun vrouw te plukken. Vervolgens paradeerden ze triomfantelijk door het stadion met ieder een kind op de arm. En de Oranjefans keken er verlekkerd en vertederd naar. Die voetballers toch.

Ik was sprakeloos van ergernis. Nu ik het opschrijf voel ik het weer. Dit is erg slecht voor mijn hart. Maar wat ergert me nou precies?

Kinderen als glijmiddel gebruiken, dat is eigenlijk een soort kindermishandeling. Kinderen zijn kinderen. Laat dat zo zijn, maar gebruik ze niet om de ander te vertederen. Zet ze niet in om zelf leuker voor de dag te komen. Misbruik ze niet voor je eigen doeleinden.

Dat is ergernis no. 1.
Ergernis no. 2?

Is het nou een teken van emancipatie dat voetballers met hun kinderen pronken? Of juist niet? Oppervlakkig gezien wel. Kijk ze eens, die stoere voetballers, zojuist stonden ze elkaar nog af te slachten op het veld, en nu. Ach gossie, ze hebben ook een zachte, menselijke kant. Mannen zijn zo kwaad nog niet. En dan kom ik weer uit op ergernis no. 1. Bovendien leidt het me naar ergernis no. 3.

Ergernis 3.
Kunnen vrouwen zo met hun moederschap te voorschijn komen in het openbaar? En zo ja, wanneer dan? Na een wedstrijd? Na een vergadering? Na een cursus? En vinden we dat dan vertederend? En denken we dan: ach gossie? Nee toch. Ik heb er althans nooit wat van gemerkt. Het is op zijn zachtst gezegd riskant. Voor je het weet, word je weggezet als moeder, huisvrouw, zorgzame moeke.

Zal het nou het toppunt van vrouwenemancipatie zijn als moeders na een overwinning (in de sport of op hun werk) met hun kind een triomftocht maken? Moeten we daar naar toe?

En zo tolt het maar door in mijn hoofd en in mijn hart. Help! Ik zie met angst en beven de kwart finale tegemoet.

p.s. Ik heb overigens niks tegen Edwin van der Sar. Hij is een topkeeper. En zijn dochtertje is leuk. En het is fantastisch dat hij zichtbaar van haar houdt.