Het is ieder jaar hetzelfde.
Met tegenzin begin ik aan die ellenlange zomervakantie.
Ik zie er als een berg tegenop.
Man en kinderen lopen me voor de voeten.
Ik moet nog zoooveeeel doen.
Een beetje hysterisch, zeg maar.
Maar halverwege de vakantie ga ik voor de bijl.
Ik word zomervakantie. Werk is ver weg. Ik geniet van de (soms enorme) hoeveelheid mensen om me heen. Ik raak verslaafd aan de vakantieroutine (regelmatig met een sigaretje uit het deurtje van mijn oldtimer Kip Caravan hangen, bijvoorbeeld, kijken hoe man een schuur bouwt). Ik ben werkelijk kampioen uitslapen, koffie drinken, krant lezen, barbecuen, wandelen, spelletjes doen, veel slap ouwehoeren en veel op mijn kont zitten.
Nu zit ik ook op mijn kont. Maar achter mijn bureau in Amsterdam. Alleen. En ik mis het. Alles. Man en zijn schuur. Ik mis mijn zonen, hun vrienden, hun honger en zelfs hun vuile was. En, verdomd, ik mis natuurlijk mijn oldtimer caravan.
Het is ook ieder jaar hetzelfde liedje.
Mrs. Nostalgia, grow up.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten