Teken

Ik zit met een raar dilemma. Nou, dat is nog mild geformuleerd. Het is eerder een crisis.

Afgelopen week een training gegeven op Terschelling. Geschreven op het strand. Over de kleur van de golven, de voetstappen in het zand en de krijs van die ene brutale zeemeeuw. Geschreven op het Hoge Duin, waar we de wereld konden overzien. Geschreven vanuit ons hart en over onze passies. Fles met een gedicht gepost en zo teruggegeven aan zee. Prachtig, hoor! Drie dagen vol woorden en poezie.

En wat schrijf ik na afloop in mijn opschrijfboekje?
IK VERLANG NAAR EEN WERELD ZONDER TAAL.

Ik schrik me rot, want ik meen het.
IK VERLANG NAAR EEN WERELD ZONDER TAAL.
(Zo, reageert een nuchtere Haagse deelnemer. Da's ook lastig. Daar gaat je broodwinning.)

Vanwaar toch die behoefte om onze belevenissen te vangen in woorden? Is de ervaring van de wind in mijn haren niet genoeg? Is het nodig dat we dat opschrijven? Waarom zouden we de zee in woorden vangen? De zee? Mijn woorden zijn sowieso te klein voor de zee. Wat schrijven we op na het dansen? Is de sensatie van het dansen zelf dan niet genoeg? Maken woorden een ervaring nou echt mooier, beter, dieper, leuker?

Wat is schrijven eigenlijk een ontzettende onbeholpen manier van communiceren. Een knullige omweg van de menselijke stem. Schrijven we, omdat we het niet direct aan een ander kunnen zeggen? Of durven zeggen? Zijn schrijvers eigenlijk grote schijterds? Of schrijven we omdat we niet weten hoe we moeten omgaan met de stilte? Uit angst voor witte bladzijden?

Een crisis, zeg dat wel. Want ik heb geen antwoord. Ik zit alleen maar vol met vragen. Waarschijnlijk heb ik het afgelopen studiejaar gewoon teveel gelezen en gepraat. Teveel trainingen gegeven? Teveel klassen geleid? Ben ik de taal gaan wantrouwen? Lijd ik aan taalvervuiling, waardoor ik de schoonheid ervan niet meer zie?

Voorlopig eerst maar eens op vakantie. Het wordt stiller op dit weblog. Tot ik die 26 magische, miezerige, rare, onbegrijpelijke, kleine, krachtige, veelzeggende lettertekentjes gewoon weer ga missen.

Want dat gaat vast gebeuren. Ik weet het bijna zeker. Ik hoop het. Tot gauw.