Paradox

Ik word steeds opnieuw in mijn eigen armen gedreven.

Ik vind dat een totaal begrijpelijke zin. Maar de argeloze lezer snapt er misschien geen hout van. Dat is soms moeilijk in te schatten. Wat ik daarmee bedoel is, geloof ik: Verwacht niet dat je gered wordt. Door wie dan ook. Steun in de eerste plaats jezelf. Blijf op je eigen benen staan, wat er ook om je heen gebeurt.

Dat doet me denken aan de instructies die je krijgt in een vliegtuig. Als je met een kind reist, moet je als volwassene eerst zelf het zuurstofmasker opzetten, en dan pas het kind helpen. Een paradox van jewelste.

Maar daar zit het leven vol mee. Ik vind dat leuk aan leven. Dat het vaak zo anders is dan ik had bedacht. (En dat ik het steeds vaker aandurf om niets te bedenken, maar me gewoon door het leven zelf te laten verrassen.)