vervolg
Het was half vier, tweede dag. De schrijfworkshop was bijna ten einde. Het werd dus de hoogste tijd om aan de laatste versie te beginnen. De kitschversie. De drakerige versie. Het bekentenisproza. Het grote cliché-verhaal. Het verhaal dat ik vreesde.
Ik jongleerde met regenbogen, glimlachende vrouwen, betraande ogen, stoere mannen en zwanenpaartjes dobberend op glinsterend water. Lekker schaamteloos wentelde ik me in alle mogelijke cliché's. Voorbij mijn zelfcensuur en vooringenomen ideeën over wat wel en niet mocht.
Gespannen las ik de eerste versie van mijn kitsch-verhaal voor aan mijn medecursisten. Toen ik klaar was, zag ik dat ze tamelijk blanco naar me keken.
-En? piepte ik.
Mooi, zei de een. Beeldend, zei de ander. Sfeervol, maar geen kitsch.
-Waarom dan niet? vroeg ik enigszins teleurgesteld.
- Omdat jij tussen de regels door schrijft. Je reflecteert, relativeert, je geeft een knipoog. Dat gebeurt niet in een Bouquetreeks.
- Moet ik dat dan weghalen? twijfelde ik hardop. Maar dan wordt het dodelijk saai. Nog saaier. Eendimensionaal. Wat nu?
Mijn medecursisten zwegen in alle talen. Aanvankelijk begreep ik hun stilzwijgen niet. Ik kon het niet interpreteren. Weken later viel het kwartje. Het was alsof ze zeiden:
- Wees niet zo arrogant. Je kunt helemaal geen kitsch schrijven. Al zou je het willen. Iedereen zijn eigen stijl. Maar kitsch is niet jouw stijl en dus ook niet iets om te vrezen.'
Dus dat waar ik bang voor was, kon ik helemaal niet. Dat gaf vertrouwen en maakte nederig tegelijkertijd. Een wijze les.
En of het klopt, kunt u morgen lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten