vervolg.
Ken uzelve. Dat was eigenlijk kort en goed de les van deze workshop.
Schrijven heeft alles te maken met leven. Schrijven ligt in het verlengde van je eigen persoon, het is niet opeens iets anders, het is niet iets wat je overkomt, iets wat buiten jezelf ligt. Of je nu kookt of afwast of de hond uitlaat of lesgeeft of gitaarspeelt - je zit altijd met jezelf opgezadeld.
Dus ook als je schrijft. Opgezadeld met je eigen stijl. Met je eigen stem. Dat klinkt vervelender dan het is. Want het betekent dat er eigenlijk geen reden is om welke schrijfstijl dan ook te vrezen (tenzij je delen van jezelf vreest). En zoals altijd geeft het leven andere antwoorden dan je vantevoren denkt. Schrijf dus juist op die manier die je het meeste vreest of verafschuwt: het levert onverwachte resultaten op.
Als je in het dagelijks leven uitwaaiert, dan doe je dat op papier ook.
Als er geen theoreticus in je huist, vrees niet dat je opeens gortdroog gaat schrijven.
Als de cliché's van de Bouquet-reeks je tegenstaan, dan val je er schrijvend ook niet op terug.
Hou je van kort en bondig? Wedden dat je ook zo schrijft.
En tja, als je schrijfstijl dicht bij je spreektaal ligt, dan zou het best eens kunnen dat je schrijven af en toe te kletserig wordt.
Ken uzelve. Maar onthou, in je kracht schuilt ook je valkuil.
Een schrijfles, nee, levensles, die ik graag meeneem deze zomer.
(met veel dank aan Tanny Dobbelaar en Marjan Slob)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten