Duende

Dit wordt een raar warm Spaans tussendoortje, temidden van alle vrieskou en ijspret van de laatste weken. Affijn, ik zag Duende, een programma van Gijs Scholten van Aschat en Eric Vaarzon Morel. Gitaar en poezie.

Er zaten voornamelijk vrouwelijke veertigers in de zaal van de Kleine Komedie. Kwamen ze voor deze twee mannen? Of voor de gitaarmuziek? Of voor de poëzie? Die trouwens ook geschreven was door mannen-mannen-mannen?

Waarom zat ik zelf eigenlijk in de zaal? Als vrouwelijke veertiger? Welk verlangen werd hier beantwoord? Of opgeroepen?

Eric Vaarzon Morel: je blijft naar hem luisteren natuurlijk. Zijn virtuoze gitaarspel. Vergroeid met zijn instrument. Maar je blijft ook naar hem kijken; hij is mooi van lelijkheid en andersom.
Gijs Scholten van Aschat blaast zichzelf pas leven in als hij acteert. Door te transformeren, laat hij zichzelf zien. Zo niet, dan is hij vrij kleurloos. De paradox van de acteur.

En ik zoek nu al een hele dag naar de bundel O Amor Natural van Drummond de Andrade. Ik heb het boek vast eens uitgeleend, ben alleen vergeten aan wie.

Ik zoek het gedicht Ik draag met mij mee. Wie helpt?