'Nee', zei ik dapper, 'ik blijf wel hier. Ik ga lekker lezen en ik zal iedere ochtend en vooruit, ook iedere avond de stokbroodkruimels opzuigen.' Een weekje wintersport met een arm die zojuist bevrijd is uit het gips. Dat is natuurlijk gekkenwerk. Ik was zo ontzettend bang om te vallen, dat ik de eerste dag het appartement niet durfde te verlaten.
Man liet het daar niet bij zitten. Hij toog met me naar de eerste de beste sportwinkel. 'Quelque chose pour dessous les chaussures', mompelde ik in mijn middelbare-school-Frans, wat betekent dat ik probeer mij in razend tempo allerlei mogelijke woorden te herinneren en die aaneenrijg op meestal beschamend onFranse wijze. Maar de verkoopster begreep het, zeker toen man toevoegde: 'She broke her arm six weeks ago, she has just recovered.'
De verkoopster kwam met sneeuwkettingen aan. Niet voor onder de autobanden, maar voor onder mijn schoenen. Heerlijk! Ik bewoog me als een ervaren bergbewoner door het dorp, heuvel op, heuvel af, sneeuw, ijs. Mijn sneeuwkettingen trotseerden alles, en ik daardoor ook. Totdat ik ergens naar binnenging. Dan werden mijn sneeuwkettingen plotseling levensgevaarlijk. Onhandig schoof ik stapvoets langs de schappen van de supermarkt. Ik gleed de lift in, naar ons appartement. Glibberend stapte ik het cafe binnen, waar ik zulke onverwachte uitglijers maakte, dat ik makkelijk weer een bot kon breken. Ohlala...
Het werd dus zaak zoveel mogelijk tijd buiten door te brengen. De zon brak door. De hemel werd blauw. Het uitzicht bleek adembenemend. De berglucht gezond. Van een huismus veranderde ik in een sneeuwhaas. Een overmoedige sneeuwhaas, dat wel. Waarover later meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten