En opeens kwam ik weer terecht bij de klap.
Herbeleving. Boem.
Beng. Val.
Pols kapot. Pijn.
Verlammend. Overweldigend.
Mechanische tranen. Vertrokken gezicht.
Kijken hoe je het kunt dragen. Verdragen.
Verder niks.
Daarna worden het reacties op de pijn. En daar weer reacties op. En daar weer op. En voor je het weet, vergeet je de bron. Het begin. De oorspronkelijke klap.
Beng. Pijn.
Dat vind ik een hele wijze les. Hoe vaak verliezen we de bron niet uit het oog? En concentreren we ons nog slechts op reacties op reacties op reacties? Zijn we alleen maar bezig met wat we onszelf toestaan? Van onszelf verwachten, wensen? Wat we bij onszelf vinden passen? Wat we van onszelf gewend zijn? Wat aansluit bij ons zelfbeeld?
Beng. Woede.
Beng. Liefde.
Beng. Angst.
Beng. Schoonheid.
Beng. Verdriet.
En ja, inderdaad. Pijn.
De kunst is: daarbij blijven. Daarover schrijven. Het daarover hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten