Ik zou niet weten waarover ik anders moest schrijven dan over botten, breuken en bewustzijn.
Er is niets anders.
Dat is een beperking en een verrijking tegelijkertijd. Mijn leefwereld is noodzakelijkerwijs smaller geworden. Maar ook dieper, lijkt het wel.
Ik kom hier beslist wijzer uit. Hoe die wijsheid eruit gaat zien, kan ik natuurlijk (nu nog) niet zeggen.
Woorden komen altijd als laatste.
Ja, op alle vlakken is een polsbreuk een geweldige oefening in geduld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten