Vervolg Botbewustzijn.
De volgende redenatie kwam in me op:
Honderden schaatsers liepen botbreuken op.
Stel dat een botbreuk de enige manier is om bij botbewustzijn te komen.
Zijn al deze honderden mensen nu via het ijs ieder op hun eigen botbewustzijn gestuit?
Of is er zelfs sprake van een collectief botbewustzijn?
Was het nodig? Hing het in de lucht? Waaide er een tijdgeest?
Ik denk van wel. Vooral omdat die gedachte me vrolijk stemt. Bovendien relativeert het mijn eigen gedoetje. Maar een heel, heel klein beetje bewijs heb ik ook al verzameld. Wekelijks drink ik nu koffie met mijn collega-polsbreuk-buurtgenoot XP. Daar zitten we dan. Twee blauwe gipsen polsen op tafel, alsof we samen iets te fanatiek hebben armpje gedrukt. We hebben veel bekijks.
X zegt: Ik weet niet precies hoe het zit, maar het is een rare tijd. Het is net alsof ik moet kiezen. Alsof ik duidelijker moet zijn in wat ik wil. Bijvoorbeeld op mijn werk.
Ik luister alert. Botbewustzijn, denk ik. Duidelijk geval van. Zie je nou wel.
Zojuist hoor ik op de radio dat we dit weekeinde het ijs weer op kunnen. Het gaat weer vriezen!
Hoeveel botten gaat de winter nog breken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten