IJspret (17)

Het was reuze makkelijk, was mij verzekerd. Als je gewoon kon lopen, kon je ook op raquettes lopen. Echt waar. Regel 1: loop als Charlie Chaplin, met je voeten naar buiten. Regel 2: ga altijd recht de helling af, niet schuin.

Dus onthou, straight downhill like a duck. C'est tout. Pfff.

Ik deed mee aan een georganiseerde bergwandeling. We kregen ieder een paar enorme tennisrackets onder de schoenen. Plus een paar skistokken. Met de lift gingen we naar 3000 meter. Vandaar zouden we afdalen naar 2300 meter, terug naar Val Thorens.

Het was inderdaad meestal een fluitje van een cent. Tot de paar stukken echt steile afdalingen. Versteend stond ik boven aan de eerste helling naar beneden te kijken. De hele groep was al daar, behalve ik. J'ai peur, bibberde ik. Of was het 'je suis peur'? What the hell, ik ben bang. I've broken my arm, bibberde ik maar weer eens. I want to go back. Home. Anywhere but here.

Ik was op slag terug op de lagere school. Daar hing ik boven in het wandrek. Er was geen beweging meer in mij te krijgen. Meneer van Oossanen redde mij treetje voor treetje naar beneden. Daar stond ik boven op de springplank, hoog boven het water. Alle leerlingen keken naar mij omhoog. Ik stond vastgenageld. De zwemleraar pakte me bij mijn handen beet en liet me langzaam het water inzakken.

Nu was daar berggids Delphine met haar strenge donkerbruine ogen. Ze pakte me bij de arm en gaf bevelen die ik slaafs opvolgde. Stap voor stap hielp ze me zo naar beneden. Onderaan de helling bedankte ik haar. Zij knikte. Quelle idiote, voelde ik haar denken. Une Hollandaise met hoogtevrees? Pfff. En een arm die net uit het gips is? Pfff. Heb ik dat? Buitenlanders.


Tien minuten later passeerden we een gletsjer, die niet meer helemaal met sneeuw bedekt was. Ik zag glimmend edelsteen. Ik zag fonkelend blauw. Delphine spoorde ons aan om door te stappen op onze raquettes. Maar we hielden de pas in. De gletsjer had de kracht van een magneet. Delphine had even niets meer te vertellen. Wat kon ze ook inbrengen tegen de eeuwigheid? Met open mond staarden we naar het oeroude ijs. Het was stil. Alleen de wind. Welke verhalen had de gletsjer ons te vertellen?

Dit was nog eens ultieme ijspret! Dus hiervoor had ik deze angsten doorstaan op dit belachelijke Chaplin-schoeisel. Er zouden nog meer beloningen volgen, want de bergen zaten vol verrassingen...


met dank aan www.serveerblaadje.nl