Ik was een paar weken geleden in Insel Hombroich. Wil er sindsdien over schrijven en heb dat ook indirect wel gedaan. Want het was in Hombroich dat mijn reisgenoot tot mijn stomme verbazing varens ging fotograferen en aldaar kreeg ik de plotselinge hevige aandrang om mijzelve in te schrijven bij een kunstacademie.
Alle bezoekers aan Hombroich leken te lijden aan zo'n vlaag van vreemde voorbij vliedende inspiratie, leek het wel. Een hippe jongen met gebreide pet stond opeens verliefd naar een zwanenpaartje te staren. Een dikkige Duitser zag ik kiezelstenen fotograferen. Een klein meisje keek stomverbaasd rond, geen oor en oog meer voor haar vader en moeder.
Insel Hombroich is een onconventioneel museum. Een gul gebaar van een rijke Duitse industrieel, die zijn kunstschatten ophangt in paviljoens waar de wind letterlijk doorheen waait. Hombroich zorgt voor vertraging. De pas wordt langzamer. De blik helderder. De mogelijkheden eindeloos. Hombroich resets your mind.
Een rododendron in de knop heeft dezelfde urgentie als een ets van Rembrandt. Of een schilderij nu van Klimt is of van Picabia, is eigenlijk totaal niet interessant. Who cares? Het antroposofische kerrierijsthapje raakt ons net zo als het uitzicht op een narcisveld. Twee mensen die heel zacht de akoestiek van een paviljoen uitproberen, strelen ons oor. De stenen buitenmuur van een paviljoen wordt geaaid. Kruiken die achteloos lijken te zijn neergekwakt maken evenveel indruk als een vitrinekast met zorgvuldig gegroepeerd antiek Chinees glaswerk. Overwoekerde buxushagen gaan een verbinding aan met een groep Cambodjaanse beeldjes.
In Hombroich krijgen mensen, natuur en kunst een totaal gelijkwaardige relatie. Dat geeft ons het gevoel dat alles kan. Alles is mogelijk. En alles is met elkaar verbonden. Een soort verliefdheid maakt zich van ons meester, die nog lang blijft nagalmen. Super toll!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten